Nieuw-Zeeland

Dag 245 en 246

Weer verder terug naar huis, om het niet zo moeilijk te maken hebben we maar besloten om weg nr 1 te volgen. Onderweg nog even een achterlampje gerepareerd, we hadden de AA kunnen bellen maar dit was sneller. Het eerste stukje hadden we al een keer gereden, maar na 150 KM ging het dan rechtsaf midden over het noorder-eiland. Waar sneeuw, vliegtuigen en woestijn de belangrijkste ingrediënten waren. uiteindelijk overnacht in Taupo. In Taupo hebben we gegeten bij de mac-donald’s, al weet ik ook niet meer waarom dat zo bijzonder was. De volgende ochtend zijn we doorgereden naar de Lady Knox geyser, met het bijbehorende park. Een heerlijke wandeling in de verse geuren van rotte eieren en zwavel. Uiteindelijk zijn we doorgereden naar onze laatste grote bestemming, Auckland.

Bekijk de foto’s van weer twee dagen avontuur.

Bekijk eventueel ook de foto’s van 4 weken eerder.

Dag 243

De laatste volle dag op het zuidereiland, Tot nu toe was het spannendste wat we gedaan hebben Christchurch, je weet van te voren natuurlijk nooit wanneer die grote klapper gaat komen. Dat spannende hebben we vandaag overtroffen door een hele enge brug te nemen. Zeker als je weet dat twee weken ervoor een soortgelijke brug is geknapt. John heeft er nog een schepje bovenop gedaan door als een soort superman door de lucht te vliegen. Verder zijn we rustig richting Nelson gereden, daar aangekomen: gegeten, kopje koffie en toen naar de kerk. Morgen (heel) vroeg weer op, anders missen we de boot.

Bekijk de foto’s van hele spannende dingen.

Dag 241

Vandaag niet zo’n spannende dag, nog een staartje Christchurch en op naar de lange route door de bergen. Uiteindelijk hebben we bij Arthur’s pass onze eerste pauze gehouden. Even verderop bij het visitor centre kennis gemaakt met een papegaai achtige sloopvogel, de Kea, een hele leuke vogel om te zien, maar als je vergeet je autoraam dicht te doen na het parkeren, ben je aan de beurt. Even verderop nog naar een watervalletje gekeken en toen verder naar de westkust. Omdat het een lang weekend was in Nieuw-Zeeland was er aan de kust geen betaalbare kamer meer te vinden, uiteindelijk zijn we weer terug de bergen in gegaan waar we in Reefton in de The Old Nurses Home nog welkom waren.

Bekijk de foto’s van best wel een leuke autorit.

Dag 235 t/m 239

De komende twee weken hebben we visite vanuit Nederland, John heeft zijn belofte waar gemaakt en is in het vliegtuig gestapt. De reis van John begon met een beetje pech, hij kwam 36 uur later aan dan gepland. Hierdoor heeft John het verjaardagsfeestje van Jan gemist, maar omdat hij nu op zondag aankwam konden we wel met zijn allen naar het vliegveld. De eerste twee dagen zijn we in Whangarei gebleven om vervolgens op dinsdag aan een kleine rondreis door Nieuw-Zeeland te beginnen. Omdat onze reisplannen nog niet verder ingevuld waren van: we gaan naar Christchurch en dan weer langzaam naar huis konden we nog heel veel kanten op. Ook hadden we nog geen enkel hotel geboekt. Omdat de buurman had gezegd dat Mount Taranaki (klinkt als: kip teriyaki, maar dat heeft er niets mee te maken) mooi is, zijn we eerst die kant maar op gegaan. De dichtstbijzijnde plaats is New Plymouth, en daar hebben ze grote porties goede spare-ribs. Toen we de volgende dag richting de berg zijn gegaan, konden we de sneeuw in de verte al zien liggen. Toen we er eenmaal waren zat de top in de wolken waardoor we de sneeuw niet meer konden zien. Maar ach, de koffie die er geschonken werd was goed, dus niet getreurd. Na de berg zijn we doorgereden naar Wellington omdat we van daaruit met de boot naar het zuidereiland oversteken. Onderweg zijn we nog bij een boerderij geweest die Westerwolde was genoemd, we gokken Nederlanders, maar er was niemand thuis om het aan te vragen. De temperatuur in Wellington was laag icm best wel wat wind. Koud dus. ’s Morgens vroeg op om met de boot te gaan, zo vroeg dat we het ontbijt maar hebben overgeslagen omdat dit ook wel op de boot zou kunnen. Vanuit Picton langs de oostkust richting Christchurch gereden. Op een gegeven moment stond er een bord dat je moest uitkijken voor zeeleeuwen, en er lagen inderdaad wel honderden zeeleeuwen te liggen (wat kunnen ze anders). In Christchurch was het vinden van een goed en betaalbaar hotel wat lastiger. Zo zijn we uiteindelijk in een wel heel bijzonder apart guesthouse terecht gekomen.

Bekijk de foto’s van het eerste deel van de reis.

ps. Ook de foto’s van John zijn hier gebruikt, en zullen de komende weken ook gebruikt worden.

Dag 224 t/m 233

De laatste dagen van de vakantie hebben we doorgebracht in de buurt van Coromandel. Dat ligt op een soort van schiereiland op twee uur rijden van Auckland. Volgens de radio zouden er in de zomer meer dan een miljoen toeristen in die regio bivakkeren, ben wel benieuwd hoe druk het dan is op de twee smalle kronkelige toegangs wegen. Gelukkig hadden wij nog geen last van die drukte en konden dan ook in alle rust via een gravel-weg naar de andere kant om daar een kinderboerderij te bezoeken. Ondanks dat het niet zo groot was hebben we (de kinderen) het er toch een dag lang volgehouden. Niet ver van ons huisje woont een oude potten-bakker die het handig vond om een spoorlijntje aan te leggen om zo gemakkelijker zijn klei uit de bergen te kunnen halen. Inmiddels is het spoorlijntje goed voor een miljoenen omzet per jaar en de potjes is bijzaak geworden. Weer aan de andere kant van het eiland heb je een plaatsje met de naam Hot Water Beach, dat warme water stukje was erg klein waardoor er zich wat verdringing voordeed, maar de kinderen hebben zich prima vermaakt. Het was zeker ook grappig om te zien hoe volwassen mensen ineens weer als een kind aan het graven waren. Het water was er wel zo heet, dat we zonder probleem onze frankfurter worstjes warm konden maken. Verder die dag nog een leuk strandje bezocht, daarna via de bijzondere brievenbus terug naar het huisje waarna de volgende dag de reis terug naar huis kon beginnen.

Thuis gekomen konden we direct aan de slag om een verjaardagsfeestje voor te bereiden. Zaten er ineens hele vreemde bolletjes op de ramen, was er ergens een visser die hele kleine visjes ving om die op te eten en kwamen de eenden even in de garage kijken of er nog brood aan zat te komen.

Bekijk de foto’s van Coromandel.