Nieuw-Zeeland

Dag 519 en 520

Je hoort nog eens wat op zo’n eiland, zo zouden in iedere geparkeerde auto de sleutels gewoon in het contact zitten, dat blijkt te kloppen. Tja, stel je steelt er een auto, hoe krijg je die het eiland af, zit wat in. Zo hoorden we ook dat de lekkerste gerookte zalm van Nieuw-Zeeland, op het eiland gerookt wordt, nou lekker was het zeker. Als je dan zalm gaat halen en je neemt Lisa mee, dan beleef je weer wat extra. Lisa vindt op straat zo maar een gouden ring, eerst dachten we nog aan een verloren ring van Frodo, maar het bleek uiteindelijk een gewone trouwring te zijn. Gelukkig was het politiebureau niet ver, dus netjes de ring afgegeven. Een heel verhaal gehad over iets in bezit hebben en wel of geen eigenaar zijn van dat iets, als de ring binnen twee maanden niet zou worden opgehaald, dan zou Lisa de ring krijgen, maar zou ze er geen eigenaar van worden. Gelukkig is het zover niet gekomen en heeft de eigenaar zich gemeld op het politie-bureau. Wij waren ondertussen een stukje gaan wandelen richting de vuurtoren van het eiland, laten we het houden op een leuke wandeling. Na het eten zijn de mannen op kiwi jacht gegaan, uiteindelijk achter het kerkhof hebben we er een gevonden.

De volgende dag terug, we moeten de vlucht van half-twee zien te halen. Dat moet wel lukken, we hebben zelfs nog wat tijd om een stukje te wandelen. Uiteindelijk bij het vliegtuig aangekomen bleek dat de piloot niet kon vliegen, gelukkig wilde Jan die taak wel overnemen, kussentje op de stoel en gaan, nog nooit zo’n rustige vlucht gehad. Terug in Invercargill zijn we eerst naar de echte meest zuidelijke Mc-Donalds van de wereld gegaan, de fout van de eerste keer hersteld. Daarna zijn we doorgereden naar Bluff, het andere eindpunt van State Highway 1.

Bekijk de foto’s van Lisa op het politie bureau tot Jan als piloot.

Dag 516 en 517

Een hele dag Dunedin, eerst lekker ontspannen op de camping en toen de stad in. Wat opviel was dat de bodem niet overal even vlak was, goed voor de beenspieren. Als je in het centrum wilt lunchen, doe je er goed aan om eerst naar de stand van de zon te kijken, en dan je eetplek uit te zoeken zodat je lekker in het zonnetje zit. Het centrum is een soort rotonde waar veel kroegjes en restaurants te vinden zijn. De belangrijkste kerk was dicht, dus het biechten hebben we dan nog maar even uitgesteld. Daarna richting het beroemde treinstation van de stad (wij hadden er nog nooit van gehoord), waar ze vroeger een hele fanatieke tegelzetter hebben gehad die goed was met kleine tegeltjes. Op de weg terug naar de camper zijn we nog wel in een kerk geweest die nog gewoon open was en waar Lisa ons van een preek heeft voorzien. Voordat we terug gegaan zijn naar de camping hebben we nog even het steilste stukje weg in de wereld gedaan met onze Jucy van. Baldwin street was eigenlijk te steil voor de camper, maar halverwege stoppen en achteruit gaan was ook geen optie. Lang leve de vloeistof koppeling van een automaat. Terug was ook wel eng, er was maar een weg terug, dus we moesten wel vertrouwen op de remmen van Toyota.

De volgende dag hebben we nog een chocolade museum/fabriek bezocht, eigenlijk wilden we gewoon die goodie-bag zodat we weer wat te kauwen hadden onderweg. Na een tussenstop in Balcluta zijn we in één keer doorgereden naar de meest zuidelijke mac van de wereld in Invercargill. Helaas moesten we tijdens het eten uitvinden dat er een nieuwe mac gebouwd was die een klein beetje zuidelijker lag. Omdat we de volgende morgen vroeg moesten vliegen zijn we maar naar het vliegveld gegaan en hebben daar op de parkeerplek maar geslapen.

Bekijk de foto’s van Dunedin met zijn chocolade fabriek en meer.

Dag 513

De nacht doorgebracht naast de stedelijke benzine opslag, niet zeuren want het staan was gratis. Daarna de stad in en op zoek naar een geschikte parkeerplek. Aanbod genoeg, meer dan vraag, dus voor een wereld-stad echt hele schappelijke parkeer-tarieven. In Christchurch hebben ze meer te kampen met open plekken in de stad zonder functie, dus heeft de stad ergens een gigantische speeltuin aangelegd. Na het spelen eindelijk tijd om te ontbijten, hiervoor zijn we naar het leukste straatje van de stad gegaan, waar we tijdens het ontbijt konden genieten van oude trams die voorbij reden. Na het ontbijt verplicht naar de ingestorte kerk, het symbool van de aardbevingen. Daarna zelf met de tram door de stad, eerste halte: container dorp/winkelcentrum, vervolgens de botanische tuin en het bijbehorende museum. Aansluitend weer terug naar het kerk-plein om daar bij de lokale kokerijen wat te gaan eten. Papa ging als echte zuinige Hollander gewoon in de rij van de daklozen staan en had uiteindelijk de gezondste maaltijd te pakken, en nog lekker ook. Na het eten nog even langs de papieren kerk die als vervanging van de ingestorte kerk is gebouwd. Achter de kerk staat een veldje met witte stoelen dat weer symbool staat voor alle slachtoffers van de aardbeving.

Bekijk de foto’s van Christchurch.

Dag 510 en 511

Goed bezig.

Vandaag stond er een museum op het programma, het “Te Papa Tongarewa”. Dit betekend zoiets als: Museum van Nieuw-Zeeland. Gelukkig was dit museum gratis en eigenlijk ook best wel leuk en leerzaam, want we zijn er de hele dag gebleven. Omdat het vandaag dinsdag was en we de boot pas op zaterdag zouden kunnen nemen, hadden we al plannen gemaakt om dan nog maar een stukje Noorder-eiland te bekijken, het plan was om naar Mount-Egmont (Mount Taranaki) te rijden. Met draaiende motor voor vertrek toch nog even met de veerdiensten gebeld, en wat was het geval, we hebben plek genoeg voor de nachtboot, U hoeft niet te haasten. Dus zelfs eerder dan oorspronkelijk gepland stonden we op de boot. Omdat het een nachtboot was hebben we er maar een hut bij geboekt om te slapen, wel jammer van het gemiste uitzicht bij aankomst.

Bekijk de foto’s van het museum en de boot.

Dag 508 en 509

Vanuit Taupo hebben we de grote oversteek gemaakt naar het zuiden, niet over water, maar door de woestijn. Nou ja, woestijn, de weg heet Dessert-road, vandaar. Met woestijn had het niet zo veel van doen, want het was er steenkoud. Na de oversteek zijn we even gestopt in Gumboot-City (Taihape). Om zichzelf een beetje op de kaart te zetten zijn ze daar op een dag begonnen met het gooien van laarzen, ieder jaar weer proberen ze het record vergooien met laarzen weer te verbreken. Wil je meedoen, eerste dinsdag na pasen. Na het laarzen gooien waren we even van slag, ineens dachten we dat we terug in Nederland waren, maar gelukkig was het maar Foxton, waar iemand het nodig vond een molen te bouwen. Vlak voor onze eindbestemming wilden we weer eens gratis te kamperen, daardoor hebben we Wellington net niet kunnen bereiken.

De volgende dag zijn we wel de hoofdstad in gegaan, de stad waar het altijd waait, Wellington. Een van de eerste dingen die we gedaan hebben is een bezoek brengen aan de regering, eigenlijk daar waar de regering aanwezig hoort te zijn. Helaas mochten er binnen geen foto’s gemaakt worden, misschien is dat wel omdat de politici wakker kunnen worden van al dat geflits. Daarna wilde Jan met de beroemde cable-car, maar helaas, net deze periode word het eens in de 15 jaar groot onderhoud uitgevoerd. Gelukkig ging er ook nog een bus, alleen jammer dat er boven niet zoveel te beleven viel. Voor het vertier zijn we te voet terug gegaan, om er vervolgens achter te komen dat we via het kerkhof moesten om weer in het centrum uit te komen. Onderweg naar een plek om te eten liepen we langs een zwerver die heel fanatiek en goed aan het zingen was, toen we wat in zijn emmertje gooiden wilde hij wel even poseren voor een foto, daarbij legde hij de microfoon even weg en heel gek het zingen ging gewoon verder. Voor het eten kwamen we terecht in een Mexicaans restaurant met allemaal bijzondere schilderingen op de muur. ’s Avonds wilden we de boot voor woensdag reserveren, om er vervolgens achter te komen dat alle boten tot zaterdag volgeboekt waren. Benieuwd hoe dat afloopt.

Bekijk de foto’s van de woestijn en Wellington.