De afgelopen 2 jaar hebben we in al deze plaatsen foto’s gemaakt.
Toegift.
Omdat ons vertrek uit Nieuw-Zeeland een beetje overhaast was, waarbij we wat belangrijke spullen in Whangarei hebben moeten laten staan, moest iemand van ons nog een keer terug. Koffers, papieren en schijven met backups, eigenlijk viel het wel mee wat er stond. De heenweg ging met een overstap in Singapore, de eerste helft was met een comfortabel toestel van Singapore Airlines, de tweede helft ging met een moderner maar veel minder comfortabel toestel van Air New-Zealand. Voor de rit van Auckland naar Whangarei voor de verandering eens een andere route gekozen, kwam ik langs het werk van een of andere kunstenaar. Om de week een beetje vol te krijgen, heb ik een serie foto’s gemaakt in een van de lokale supermarkten. En ben ik op bezoek geweest bij de vader van Jonathan (vriendje van Jan), die een boerderij heeft waar hij 500 koeien melkt. Heb mij laten uitnodigen bij de ouders van Christiaan en ook bij onze buren in Whangarei. Tevens uit eten geweest met een vreemde vrouw (zo ver van huis moet dat toch kunnen). Op de één na laatste dag kwam ik nog in contact met een Nederlandse dierenarts, dat had anderhalf jaar eerder moeten gebeuren. Op de terugweg had ik mij voorgenomen om binnen één etmaal op drie verschillende continenten naar de McDonald’s te gaan. Tevens mocht ik in Dubai ook een hapje mee-eten in de kantine van Emirates ivm het vele vliegen de laatste tijd, tel daar de vliegtuig maaltijden bij op en je snapt dat ik deze vlucht flink ben aangekomen. Op Schiphol stonden Lisa, Jan en Anne-Marie mij al op te wachten in de aankomst hal.
Bekijk de foto’s en zie of het McDonald’s project is gelukt.
De ontbrekende weken staan er nu ook.
In de periode voor ons vertrek uit Whangarei is het niet gelukt om alle foto’s en verhalen online te krijgen. Maar inmiddels staan alle foto’s en verhalen op hun plek. Via onderstaande linkjes kun je ze direkt lezen en zien.
Zeemeerminnen. (Dag 467 t/m 473)
Olympisch goud. (Dag 481 t/m 487)
Het einde nadert. (Dag 488 t/m 494)
De laatste week. (Dag 495 t/m 502)
Einde.
Dag 521 t/m 523
Helaas krijgt ons verblijf in Nieuw-Zeeland een vroegtijdig einde. Oma Scheemda is ernstige ziek. Dit betekend voor ons dat we zo snel mogelijk terug naar Nederland moeten, we hebben niet eens de tijd meer om onze spullen in Whangarei op te halen. Met hulp van de verzekering worden er retourvluchten voor ons geregeld, wij moeten zo snel mogelijk richting Christchurch. Daar hebben we nieuwe koffers gekocht, de Jucy-van leeg gemaakt en opgeruimd. Spullen die we eigenlijk in Whangarei zouden achterlaten hebben nu in Christchurch een nieuwe bestemming gekregen, gedeeltelijk via de papieren kerk. De vlucht was via Sydney, Bangkok en Dubai richting Schiphol. Van daaruit met de trein verder om uiteindelijk op tijd bij oma te arriveren.
Van Stewart Island tot aan Bluff.
Dag 519 en 520
Je hoort nog eens wat op zo’n eiland, zo zouden in iedere geparkeerde auto de sleutels gewoon in het contact zitten, dat blijkt te kloppen. Tja, stel je steelt er een auto, hoe krijg je die het eiland af, zit wat in. Zo hoorden we ook dat de lekkerste gerookte zalm van Nieuw-Zeeland, op het eiland gerookt wordt, nou lekker was het zeker. Als je dan zalm gaat halen en je neemt Lisa mee, dan beleef je weer wat extra. Lisa vindt op straat zo maar een gouden ring, eerst dachten we nog aan een verloren ring van Frodo, maar het bleek uiteindelijk een gewone trouwring te zijn. Gelukkig was het politiebureau niet ver, dus netjes de ring afgegeven. Een heel verhaal gehad over iets in bezit hebben en wel of geen eigenaar zijn van dat iets, als de ring binnen twee maanden niet zou worden opgehaald, dan zou Lisa de ring krijgen, maar zou ze er geen eigenaar van worden. Gelukkig is het zover niet gekomen en heeft de eigenaar zich gemeld op het politie-bureau. Wij waren ondertussen een stukje gaan wandelen richting de vuurtoren van het eiland, laten we het houden op een leuke wandeling. Na het eten zijn de mannen op kiwi jacht gegaan, uiteindelijk achter het kerkhof hebben we er een gevonden.
De volgende dag terug, we moeten de vlucht van half-twee zien te halen. Dat moet wel lukken, we hebben zelfs nog wat tijd om een stukje te wandelen. Uiteindelijk bij het vliegtuig aangekomen bleek dat de piloot niet kon vliegen, gelukkig wilde Jan die taak wel overnemen, kussentje op de stoel en gaan, nog nooit zo’n rustige vlucht gehad. Terug in Invercargill zijn we eerst naar de echte meest zuidelijke Mc-Donalds van de wereld gegaan, de fout van de eerste keer hersteld. Daarna zijn we doorgereden naar Bluff, het andere eindpunt van State Highway 1.
Bekijk de foto’s van Lisa op het politie bureau tot Jan als piloot.
Stewart Island.
Dag 518
Vroeg op, we moeten mee met de eerste vlucht naar het eiland. Bij het inchecken aan de medewerker achter de incheck-balie gevraagd of het misschien handig was om de rugzak ook in het bagage ruim te doen, krijg je als antwoord: ach dat kan bij het vliegtuig ook nog wel, dan geef je je rugzak daar maar aan de pilot, dat ben zelf. Goed, dan stap je in een vliegtuig waarvan de stoeltjes het meeste weg hebben van de stoeltjes uit een eend, een buizenframe met wat bekleding erover, maar ach, het is maar voor 20 minuten, dat is wel vol te houden. Op het eiland zelf is eigenlijk niets te doen, dat is denk ik ook direct de top-attractie van Stewart Island. Voor wat meer vertier zijn we direct maar naar een ander eilandje gegaan, Ulva Island. Voor het vervoer hier naar toe hebben we toch gebruik moeten maken van een bootje, maar wel een die normaal leden van de Koninklijke familie vervoert, waarom genoegen nemen met minder. De vogels op Ulva Island waren een beetje bijzonder, weinig respect voor de toerist. Vooral de nep-Kiwi (de Weka) liet weinig ruimte voor ons over en wilde het liefste gaan waar wij liepen of stonden. Alle vogels waren wel heel bijzonder en lieten zich graag op de foto vastleggen. Eenmaal terug op Stewart Island begon het te regenen toen wij in de lokale “Four Square” wat boodschappen aan het doen waren, buiten gekomen kregen we direct een lift aangeboden naar ons hotel, zo gaat dat op Stewart Island.
Van Dunedin via de steilste weg naar de zuidelijkste Mac.
Dag 516 en 517
Een hele dag Dunedin, eerst lekker ontspannen op de camping en toen de stad in. Wat opviel was dat de bodem niet overal even vlak was, goed voor de beenspieren. Als je in het centrum wilt lunchen, doe je er goed aan om eerst naar de stand van de zon te kijken, en dan je eetplek uit te zoeken zodat je lekker in het zonnetje zit. Het centrum is een soort rotonde waar veel kroegjes en restaurants te vinden zijn. De belangrijkste kerk was dicht, dus het biechten hebben we dan nog maar even uitgesteld. Daarna richting het beroemde treinstation van de stad (wij hadden er nog nooit van gehoord), waar ze vroeger een hele fanatieke tegelzetter hebben gehad die goed was met kleine tegeltjes. Op de weg terug naar de camper zijn we nog wel in een kerk geweest die nog gewoon open was en waar Lisa ons van een preek heeft voorzien. Voordat we terug gegaan zijn naar de camping hebben we nog even het steilste stukje weg in de wereld gedaan met onze Jucy van. Baldwin street was eigenlijk te steil voor de camper, maar halverwege stoppen en achteruit gaan was ook geen optie. Lang leve de vloeistof koppeling van een automaat. Terug was ook wel eng, er was maar een weg terug, dus we moesten wel vertrouwen op de remmen van Toyota.
De volgende dag hebben we nog een chocolade museum/fabriek bezocht, eigenlijk wilden we gewoon die goodie-bag zodat we weer wat te kauwen hadden onderweg. Na een tussenstop in Balcluta zijn we in één keer doorgereden naar de meest zuidelijke mac van de wereld in Invercargill. Helaas moesten we tijdens het eten uitvinden dat er een nieuwe mac gebouwd was die een klein beetje zuidelijker lag. Omdat we de volgende morgen vroeg moesten vliegen zijn we maar naar het vliegveld gegaan en hebben daar op de parkeerplek maar geslapen.
Bekijk de foto’s van Dunedin met zijn chocolade fabriek en meer.
Van Christchurch tot Dunedin.
Dag 514 en 515
Vandaag weer verder naar het zuiden, maar eerst nog even een wandeling gemaakt naast het vakantie park. Iemand heeft daar vroeger heel veel auto’s geparkeerd, en is vergeten ze vervolgens op te halen. Altijd goed voor mooie foto’s (als je er van houdt). Daarna zijn we nog even weer naar de papieren kerk geweest, om deze ook eens bij daglicht te bekijken en aan de binnenkant natuurlijk. Gezegend zijn we verder gegaan naar de Gondola, de kabelbaan van Christchurch. Geeft altijd wat spanning zo’n liftje, maar als je dan boven bent, heb je wel een heerlijk uitzicht. Uiteindelijk zijn we verder gereden naar het zuiden, en toen het donker begon te worden hebben we overnacht in Timaru. Als we iets eerder waren geweest hadden we daar misschien wel pinguïns kunnen zien, alhoewel het regende, dat nodigt ook niet uit om de camper uit te gaan.
De volgende morgen verder richting Dunedin, maar eerst even ontspannen gestopt voor een laat ontbijt (of vroege lunch) in Oamaru vlak bij een speeltuin. Het duurde niet lang of Jan had het treintje gespot, dus verplicht mee. Het spoortje was ongeveer een kilometer lang, maar op het eindpunt stond er wel een echte pinguïn op ons te wachten. Ook lag er nog ergens een verdwaalde zeeleeuw. Oamaru beschikt over een bijzondere knutselaar, deze heeft ook het lokale cafe ontworpen en ingericht. Na het ontbijt / lunch zijn we verder gereden naar Dunedin, om ook nog maar precies op tijd te zijn om de grote pinguïn intocht mee te maken. Kosten 60 dollar, maar dan hou je er ook wel vier lichtgevende armbandjes aan over. Het was wel bijzonder om die kleine beestjes aan land te zien komen.
Een dagje Christchurch.
Dag 513
De nacht doorgebracht naast de stedelijke benzine opslag, niet zeuren want het staan was gratis. Daarna de stad in en op zoek naar een geschikte parkeerplek. Aanbod genoeg, meer dan vraag, dus voor een wereld-stad echt hele schappelijke parkeer-tarieven. In Christchurch hebben ze meer te kampen met open plekken in de stad zonder functie, dus heeft de stad ergens een gigantische speeltuin aangelegd. Na het spelen eindelijk tijd om te ontbijten, hiervoor zijn we naar het leukste straatje van de stad gegaan, waar we tijdens het ontbijt konden genieten van oude trams die voorbij reden. Na het ontbijt verplicht naar de ingestorte kerk, het symbool van de aardbevingen. Daarna zelf met de tram door de stad, eerste halte: container dorp/winkelcentrum, vervolgens de botanische tuin en het bijbehorende museum. Aansluitend weer terug naar het kerk-plein om daar bij de lokale kokerijen wat te gaan eten. Papa ging als echte zuinige Hollander gewoon in de rij van de daklozen staan en had uiteindelijk de gezondste maaltijd te pakken, en nog lekker ook. Na het eten nog even langs de papieren kerk die als vervanging van de ingestorte kerk is gebouwd. Achter de kerk staat een veldje met witte stoelen dat weer symbool staat voor alle slachtoffers van de aardbeving.
Het Zuider-Eiland.
Dag 511 en 512
Eindelijk het begin van de hoofddoelen van onze vakantie, het Zuider-Eiland. Het was nog donker toen we de boot af reden en in Picton naar de warme-bakker gingen om echt Nederlands brood en een tompouce te kopen. Voor ons wel uitzonderlijk om zo vroeg al op weg te zijn. Gelukkig was het snel licht en waren de eerste ontbijtgelegenheden al open onderweg. Ergens (Blenheim) hebben we een heerlijk ontbijt gehad, eerste reactie: de mensen zijn hier veel vriendelijker en gemoedelijker. En in het noorden hadden we al het gevoel dat de mensen zo vriendelijk en gemoedelijk waren. Het eerste stuk van de 1 liep heerlijk langs de kust, gewoon stoppen voor een kleine picknick en wandeling. Ook gewoon langs de weg liggen de zee-leeuwen te genieten van de zon, je hoeft eigenlijk de auto niet uit om ze te zien. De eerste nacht maar een betaalde plek gezocht in Kaikoura, even kunnen ontspannen na de korte nacht, de camping bood uitzicht op besneeuwde bergen.
De volgende dag, erg belangrijk, het eerste hoofddoel van de kinderen, walvissen kijken. Geen goedkope aangelegenheid ($ 290,-), maar gelukkig mochten de kinderen gratis mee. Bij aanschaf van de kaartjes werd er al gewezen dat er een redelijke kans op zeeziekte was. Eerst kregen we een briefing, hier werd uitgelegd dat je tijdens het varen naar de walvissen en terug verplicht binnen moest zitten. Dat icm niet al te grote bootjes en redelijke golven zorgde ervoor dat menigeen zich al aan het legen was voordat we ook maar één walvis hadden gezien. We noemen geen namen. We hebben drie walvissen gezien, daarmee is het ook wel gezegd, je ziet eerst een stukje zwart boven het water uitsteken waar af en toe wat water uit spuit, dan roept iemand van de boot “camera’s klaar” waarna de walvis nog even met zijn staart zwaait en weer vertrekt naar de diepte. Daarna iedereen weer naar binnen en op volle kracht naar de volgende walvis. Na het walvis avontuur, hebben we er nog een poosje rond gehangen om weer op krachten te komen. Om uiteindelijk onze route te vervolgen richting Christchurch.