Welkom op onze vakantie site,
inmiddels staan alle reisdagen er op en staan ook alle foto’s online. Voor de autoliefhebbers hebben we een aparte pagina gemaakt met alleen maar auto’s en andere vormen van vervoer.
Arjan
nov 142012
nov 152012
Zoals altijd op het laatste moment inpakken, zo erg dat we onze privé chauffeur met assistent een uur extra moesten laten wachten voordat zij ons naar de trein konden brengen. Eenmaal in de overvolle trein hadden we nog ruim twee uur om te bedenken wat we allemaal vergeten waren. Op Schiphol aangekomen, eerst nog wat vet reserve opgebouwd met de lokale junkfood, daarna wachten op de bus naar het hotel, waar we eenmaal aangekomen om 22:00 uur konden gaan slapen.
nov 162012
Om 3:00 op, een uur later in de bus naar Schiphol, waarna we aansluitend in de rij voor het inchecken konden gaan staan. Eenmaal in het niemandsland een lekker vet ontbijt bij die andere lokale junkfood keten, papa snel nog even een doosje oer-Hollandse ouderwetse bolknaks gekocht* om daar samen met de Douwe Egberts koffie uit te delen. Ruim op tijd om in te stappen, om er bij de gate achter te komen dat het toestel een uur vertraging heeft. De vlucht verliep goed, wel een beetje krap, en het ene bekertje drinken kreeg je zo, de andere moest je voor betalen, maar dat is de charme van het vliegen tegenwoordig. Als een echte wereldleider mochten we het vliegtuig verlaten via een trap, het kussen van de grond hebben we maar achterwege gelaten, want er was niet geveegd. Het feest van de huurauto, nou ja auto zeg maar die onderdelen die nog aan elkaar vast zitten. Het model en de klasse die we hadden gereserveerd hadden ze niet en kregen ze ook niet, dan maar een kleiner alternatief, met moeite paste alles erin. Op naar het eerste hotel, de gsm navigatie heeft ons tot aan de voordeur afgezet. Van de twee gereserveerde kamers hebben we er maar een gebruikt, paste prima met ons vieren. De volgende keer voordat we een sleutel terug brengen gaan we wel even kijken welke douche het meeste water geeft, want vier man laten douchen onder een pis straaltje schiet ook niet op. Om 6 uur lokale tijd lagen we in bed.
*(soort van water naar de zee dragen, maar dan wel Hollands water)
nov 172012
Na een lange nacht, een heerlijk ontbijt in de buitenlucht waarbij we vergezeld werden door een prachtige pauw en wat kolibrie achting vogeltjes. Na een korte wandeling, alles weer ingeladen en op weg naar de volgende tussenstop. Eerst nog even wezen tanken, al was het vinden van een benzine pomp niet eenvoudig. Het tanken zelf gaat ook niet zoals hier, de assistent pompbediende wilde ons eerst 20 minuten laten wachten omdat op dat moment het tankstation zelf ook werd bij gevuld, maar kennelijk toen een chef zag dat wij toeristen waren hoefde dat wachten ook weer niet. Na het tanken stonk de auto een beetje erg naar benzine, maar of dat nu van onze auto was of de auto’s om ons heen weten we niet. Daarna kon de reis echt beginnen, het eerste stuk ging goed, todat we in Las Tunas rechtsaf werden gedirigeerd door de nokia navigatie. het zal best de korste weg geweest zijn, maar door de diepe gaten en het vee dat af en toe op de weg liep was het zeker niet de snelste. Met een beetje vertraging konden we aan het laatste stukje van de reis beginnen voor die dag, een rit over een 25 km lange dam. Alvorens we hier op konden moesten we onze paspoorten laten checken, dat duurde vrij lang waarop papa de auto maar af zette, had hij beter niet kunnen doen, want starten daarna ho maar, pas na 10 minuten deed de auto het opeens weer. 200 meter verder tol betalen, daar sloeg de auto af en het wederom kunnen starten duurde meer dan 20 minuten, of de bijdrage van de hulpvaardige tol meneer nu wel of niet geholpen heeft weten we niet. Helaas, met minder dan 10 kilometer te gaan stopte de auto er wederom mee, nu wel op een hele ongelukkige plek, want toen de deur open ging zat de auto in drie tellen vol met hele gemene steek vliegjes. De komende dagen gaan wij dan ook gepukkeld doormaken. Uiteindelijk zijn wij met papa terug gelopen naar een soort van garage/benzinepomp die we zojuist waren gepasseerd, gelukkig werden we al na 50 meter opgepikt door een vriendelijke meneer die ons er even heen bracht, anders waren we helemaal lek geweest. Lang verhaal kort, iemand van een concurrerend verhuur bedrijf is ons komen ophalen, later is deze meneer met papa terug gegaan om de rest van de bagage op te halen, papa wou het nog even probeer of de auto liep en warempel deze deed het weer. Met vele uren vertraging konden we dan uiteindelijk toch aanschuiven in de vreetschuur dat All Inclusive heet.
nov 182012
Deze dag was ingelast om een beetje te wennen aan het Cubaanse klimaat en om het laatste restje tijdverschil te vergeten. De dag begon met ongelimiteerd ontbijten in de centrale bunkerplaats, daarna hebben we hemel en aarde moeten bewegen om iemand naar de auto te laten kijken, wij zijn uiteindelijk maar naar onze kamer gegaan om een zwembroek aan te trekkenen hebben papa maar bij de auto gelaten. Halverwege de dag kwam er iemand kijken, het enige wat hij riep was no problemo no problemo, hij ging even een proefrit maken door met meer dan 110 km/h over de Cubaanse weggetjes te scheuren, papa deed daarbij de gordel aan, maar dat was eigenlijk niet nodig volgens de monteur. Einde van het liedje was dat we het morgen maar moeten proberen en als we weer stil vallen dat we dan maar een speciaal nummer moeten bellen, nou lekker vooruitzicht. De benzine stank was na de proefrit ook weer terug. Uit voorzorg maar veel drinken en koekjes gekocht, want in the middle of nowhere kan het lang duren voor je hulp hebt. Later op de dag heeft papa zich weer bij ons gevoegd zodat hij ook een beetje kon gaan zwemmen, we zijn zelfs met zijn allen in de zee geweest. Uit voorzorg voor de rit van de komende dag nog meer proviand ingeslagen en kennis kunnen maken met het fantastische Cubaanse kassa systeem, de een leest de streepjescode cijfer voor cijfer op, de ander schrijft deze neer op een velletje papier en zet er een prijs bij, uiteindelijk klopt het nog ook. De hand scanner lag er naast, maar waarom zou je die gebruiken. Mama had ons laten uitnodigen op een kinderfeestje van een kindje dat 1 jaar werd en wat werd gegeven in de centrale bunkerplaats, de moeder van dat kindje vond het zelf het geweldigst, die bleef maar roepen wat een onvergetelijke eerste verjaardag met allemaal vreemde mensen uit al die verschillende landen. Alle mama’s begonnen en beetje sociaal met elkaar te kletsen terwijl alle papa’s zoiets hadden, waarom? zijn we een keer vroeg in de bunkerplaats, moeten we alsnog wachten om onze borden vol te mogen laden. Wij hebben dat heel tactisch opgelost door gewoon ter plekke onze oogjes te sluiten en in slaap te vallen.
nov 192012
Niet zozeer spannend om wat we gaan doen, maar vooral spannend of we wel komen waar we heen willen vandaag. Vroeg op, en omdat het papa’s verjaardag was hebben we hem eerst maar een cadeautje gegeven, een asbak waar een kopje bij hoort. Daarna eten, auto inladen en verder met de reis. De auto starte en bleef het doen, wel moet de ventilatie aan ivm de benzine lucht, maar dat zal wel zo horen met Cubaanse auto’s. Onderweg verschillende dingen gezien en gedaan, beetje vlees gekocht voor het avond eten, gekke monumentjes bekeken en een echte stoomtrein aan het werk gezien. Af en toe is het even puzzelen met de route, zowel de papieren kaart als de digitale komen niet altijd overeen met de werkelijkheid, maar uiteindelijk zijn we dan toch gekomen waar we wilden. Omdat we best wel een beetje moe waren van de lange zit zijn we maar niet meer Santa Clara ingegaan, maar hebben we een duik in het zwembad genomen. Zonder papa uiteraard, want hij vond het water hier te koud. ‘s Avonds tijdens het eten hebben we nog voor papa laten zingen voor zijn verjaardag.
nov 202012
Extra vroeg op omdat we deze ochtend moesten inhalen wat we gister middag niet meer hebben gedaan, een bezoek aan “de trein van Che”, maar eerst hebben we nog even een wandelingetje gemaakt over het hotel complex en genoten van de verschillende soorten planten en bomen. We hadden bijna een taxi genomen, maar deze was al bezet, dus zijn we maar weer met de eigen auto gegaan. Nadat we “de trein van Che” hadden bezocht hebben we nog wat rond gehangen in een speeltuintje ernaast waarna we Che zelf met een bezoekje hebben vereerd. Hij was zo stil dat papa spontaan aan hem voorbij liep. We waren overigens niet de enige die hem wilden zien, we moesten ervoor in de rij staan omdat er werkelijk busladingen vol met toeristen voor de deur stonden. Helaas hebben we geen foto’s van Che omdat we onze camera’s moesten inleveren. Vandaag konden we een beetje opschieten, omdat zo ongeveer de gehele reis over de 6 baans auto snelweg ging. Echter hard rijden zat er niet in omdat er zomaar spontaan een gat of hobbel in de weg kan zitten. Bij een benzine station stopte toevallig ook nog de bus voor Almere “De Steiger”, dus als we terug naar huis moeten, nemen we die wel, scheelt weer een hoop vliegtijd. Daar waar onze gps er vaak een 100 meter naast zit was deze rond Havana wel nauwkeurig en dat was maar goed ook, want met de bestaande kaarten erbij was het een hele puzzel geworden. De komende nachten zitten we op een prachtige lokatie, weer met een zwembad vol koud water op de schaal van papa. Toevallig was het avond eten inclusief en ook nog van uitmuntende kwaliteit en smaak.
nov 212012
Niet om foto’s te maken, maar om foto’s weg te geven. Maar eerst hebben we ontbeten, jonge poesjes gevoerd en een paardje geaaid, toen op weg naar de eerste stop. Hoe de viaducten werken in Cuba is ons een raadsel, want het is ons nog steeds niet duidelijk hoe je er op moet komen en hoe er weer af, maar dat zal wel aan ons liggen. Bij een parkeerplaats cq weg restaurant woonde een oud stel waar papa een paar foto’s van had laten afdrukken. Helaas woonde er nu nog maar de helft, ons spaans is niet zo goed, maar goed genoeg om te begrijpen dat meneer is heengegaan. Wel woonde de zoon nu bij zijn moeder in de buurt, dus de spullen die we hadden meegenomen zijn toch goed terecht gekomen. We hebben daar nog een beetje rond gewandeld en werden een beetje gestalkt door een veel te vriendelijke meneer, hij deed zo zijn best dat papa uiteindelijk toch een kistje met de dikste sigaren erin heeft gekocht. De volgende foto stop was al even bijzonder, op de plek waar de foto’s gemaakt waren was niemand meer, toen een paard en wagen aangehouden, de foto’s laten zien met de vraag of ze de personen kenden op de foto. Ondanks de taalbarrière (waarom proberen wij het eigenlijk in het Engels als ze het Nederlands ook niet verstaan) was er enige herkenning, en aangezien ze ons niet duidelijk konden maken waar die persoon woonde moesten we maar volgen en mocht papa het laatste stukje mee in de paarde kar. Waar papa heen werd gebracht woonden de mensen op de foto niet, maar het waren kennelijk wel bekenden van elkaar, dus daar de foto’s maar achter gelaten. Toen papa terug was bij de auto mochten wij even op het paardje zitten, Jan wilde niet omdat hij het paardje te klein vond. De derde foto van een toevallige passant 6 jaar geleden hebben we maar opgeplakt in een bushokje daar waar de foto ooit gemaakt is, wie weet vind de foto zijn weg wel naar diegene die er op staat. De laatste foto’s van wat auto’s uit het stadje Viñales hebben we afgegeven bij wild vreemden in de hoop dat die er voor zorgen dat ze goed terecht komen. Het dorpje zelf was een hele schok voor papa en mama, waar het 6 jaar geleden nog een leuk dorpje was was het nu een verzameling toeristen in het kwadraat. Het is te hopen dat het de lokale bevolking wat brengt, maar de charme is er wel af. Uiteindelijk zijn we in het pikke donker terug gereden over de auto snelweg, dat is rijden met een extra dimensie.
nov 222012
Wat later ontbeten, wat direct afgestraft wordt door het niet meer kunnen vinden van de lekkere dingen. Daarna de omgeving van het hotel maar een beetje verkend, ondanks dat het er allemaal vrij nieuw uitziet kom je hier ook al stukjes verval tegen. Daarna zijn we gaan zwemmen, nou ja we, één iemand vond het water te koud en die is blijven hangen in de espresso’s van de zwembad bar. Na het zwemmen zijn we op zoek gegaan naar een watervalletje in de buurt, heel veel treden op en af waarna we ze nog allemaal een keer weer af en op mochten. Uiteraard is het wel genieten van de natuur om je heen. Na de waterval hebben we een berg beklommen, met de auto uiteraard. Op de top hebben we een heel mooi restaurantje gevonden, alleen jammer dat de kok er nog niet was. Na de beklimming zijn we met een turbovaart naar beneden gegaan om nog een beetje rond te toeren om vervolgens als eerste klaar te staan bij het buffet.
nov 232012
Vroeg op zodat we nog wat van de lekkere dingen van het buffet konden krijgen. Daarna al onze zooi weer inpakken en in de auto proppen om verder te kunnen. Maar eerst zijn we naar een naast gelegen orchideeën tuin geweest. Ondanks de weinige orchideeën was het toch een hele mooie tuin met een muzikaal terrasje. Voor de weg naar Havana hebben we gekozen voor de onverstandige weg langs het noorden ipv de snelle autostrada. De weg duurde inderdaad wat langer, de navigatie was inderdaad soms het spoor even bijster, maar de route was wel een stuk mooier. Onderweg zijn we zelfs getuige geweest van de aanleg van een nieuw stukje vierbaans snelweg. Vlak voor Havana werden we bij een politie controle nog van de weg gehaald, uiteraard kon papa zijn rijbewijs en auto papieren niet direct vinden, maar na een poosje zoeken kwam alles weer goed. De navigatie gsm hadden we maar even plat gelegd tijdens de stop. Later hebben we deze er wel weer bij gepakt om het hotel te vinden, wat in een keer lukte. ‘s Avonds was er in het zwembad nog een schoonzwem demonstratie, dat ging echter met zoveel lawaai gepaard dat wij er zo goed als niet van konden slapen, ook het gefeest na afloop heeft ons lang uit de slaap gehouden.
nov 242012
Om de beurt maar ontbeten zodat Jan wat langer kon slapen na de lawaaiige nacht. Na het late ontbijt maar de stad in, nou je hoeft hier niet te roken om toch genoeg rook binnen te krijgen dan gezond voor je is. Bij het Capitool op zoek naar de sigarenfabriek van Partagas, nou die hadden we vlot gevonden, en evenals 6 jaar geleden stonden papa en mama wederom voor een dichte deur, waarom de fabriek dicht is is niet echt duidelijk geworden. De bijbehorende winkel was wel open, maar de sigaren daar zijn zo duur dat we het maar hebben gelaten bij een espresso en drie pakjes pineapple-juice. Er was een hele aardige Japanner die zomaar opstond zodat wij konden gaan zitten, hij was trouwens al voor de 57e keer in Cuba. Na deze teleurstelling op zoek naar de fabriek van Hoffman (of zoiets), waar de echte Monte Cristo’s gemaakt worden. Echter onderweg kwamen we langs een oude stoomtreinen opslag plek, waar we natuurlijk een poosje moesten blijven rondkijken. Verder naar de Monte Cristo’s zijn we niet gekomen, na 10 meter de betreffende straat in gewandeld te zijn vond iemand het niet zo leuk meer, dan maar de andere kant op en naar het toeristische centrum. De politie/stadswacht die voor de Partagas fabriek werkte wist niet eens waar de Hoffman fabriek was en wees naar de Partagas fabriek, ook wist hij niet dat de fabriek al een poosje gesloten was. Voordat we in het centrum waren zaten we al vlot in een wagen met een paard ervoor om zo de stad te verkennen, Lisa heeft al die tijd gestuurd. Na deze rondrit hadden we dorst en zijn we terecht gekomen op een plek waar mama en papa al eerder waren geweest, deze keer speelde er wel een andere band. Vervolgens verder naar het hotel van Hemingway met dak terras om ook daar maar weer wat te drinken. Voor het hotel was een voorstelling gaande van lange mensen die kennelijk bij de stad horen, al die andere levende standbeelden en straatartiesten horen daar niet bij, die gezwellen zijn overgewaaid van de andere wereldsteden. Volgens papa en mama is Havana behoorlijk veranderd, vol sjacheraars, bedelaars en ander opdringerig volk. Om toch wat geld uit te geven aan “eerlijke” handelaren zijn we naar een parkje gegaan waar al sinds jaar en dag boeken en andere lectuur wordt verkocht. Helaas was de sigaren man uit de lonleyplanet vandaag in geen velden of wegen te bekennen, wel jammer want we hadden een mooie foto voor hem. Omdat we nu ook honger hadden zijn we daar maar in de buurt gaan eten in een restaurant waar een pauw en kippen door het restaurant rondliepen om de kruimels op te ruimen. Ook hadden ze daar een heel bijzonder hobbelpaard of zoiets. Na het eten zijn we naar huis gegaan met een taxi die een heel mooi logo achterop had.
nov 252012
Het afzonderlijk ontbijten was ons zo goed bevallen dat we dan vandaag maar afzonderlijk zijn gaan zitten, ieder een eigen tafeltje bij het raam. Bij het zwembad kwamen we wederom een oude Canadees tegen, deze keer liet hij ons foto’s zien van zijn vrouwenhandel, ook dat is Cuba. We hadden besloten om naar de nationale dierentuin van Havana te gaan, omdat we niet precies wisten waar het was zijn we met een taxi gegaan, de wegen werden steeds slechter en slechter, en toen we er waren was de dierentuin gesloten. Volgens een toevallige passant was dat omdat ze nieuwe dieren hadden die in quarantaine moesten blijven, volgens ons was het omdat er helemaal geen dieren meer zijn. De taxi chauffeur wist nog wel een dierentuin, deze zat ook nog eens vlak bij ons hotel, dus uiteindelijk zijn we daar maar naartoe gegaan. Mama kreeg wel een beetje een Paramaribo gevoel, veel legen hokken en ook een behoorlijke portie dierenleed. Om het kinderleed een beetje te verzachten hadden ze drie pony’s waar je tegen betaling een rondje op mocht rijden, dat hebben we dan maar gedaan. In de dierentuin had je ook een soort van speeltuin/pretpark met bloedstollende attracties en verkopers van illegale films en muziek, het lijkt bij vlagen Thailand wel. Ondanks dat het op loopafstand van het hotel lag zijn we toch maar met een taxi, een hele oude deze keer, naar het Hotel gegaan. In de bochten moesten we de boel een beetje vast houden, maar voor de rest liep het als een zonnetje.
nov 262012
Mama had nog niet genoeg gezien van de stad en papa wilde nog steeds een sigarenfabriek zien, dus waren wij weer de klos. Om ons verblijf onvergetelijk te maken voor de kok van het hotel heeft papa deze maar even flink beledigd, omdat deze kok zwarte kok’s kleding aanhad vond papa dat zo bijzonder dat hij er een foto van wilde maken, ondertussen uitleggend aan de kok dat bij ons alle kok’s wit zijn, nu maar hopen dat de gekleurde kok begrepen heeft dat het over de kleding ging. Na het ontbijt eerst nog even een aantal espressotjes wegwerken, toen een taxi gezocht en hup de stad in. Eerst even naar de plaatselijke begraafplaats, waar op dat moment net een drive-in begrafenis bezig was en de volgende al klaar stond. Gelukkig had de taxi even op ons gewacht zodat we zo verder konden naar de sigarenfabriek van Romeo en Julia, nou je raadt het al, ook deze was dicht. Wel liepen er van die sjacheraars rond die op straat sigaren verkopen, voor minder dan 10% van de originele prijs. Papa heeft dus toch maar een kistje Cohiba’s gekocht, dus als je binnenkort een dure sigaar van papa krijgt, dan weet je dat deze nep is. We hebben ons dan maar weer naar het centrum laten brengen door de vriendelijke taxi meneer en zijn maar weer aan het zelfde rondje begonnen als twee dagen geleden. Nu hebben we wel wat verschillende winkeltjes van binnen gezien, met soms toch wel een heel divers aanbod en uitstraling. Halverwege de route zijn we rechts af gegaan omdat daar ergens een stads maquette van Havana te bewonderen was, nou ook die cuc’s hebben we uitgespaard omdat deze ook gesloten was. Gelukkig was er een vriendelijke suppoost die het raam even open heeft gezet zodat we een foto konden maken. Uit pure ellende zijn we maar het chocolade museum ingedoken, wat dan weer geen museum was, voor een glas heerlijke chocolade melk. Papa is op de andere hoek een espressotje gaan halen bij de espresso bar. Wel een hele bijzondere espresso was dat, eerst op je beurt wachten dat er een plekje vrij komt aan de bar, dan gaan staan wachten dat iemand de vieze kopjes weg haalt, dan maar weer wachten dat iemand er schone schoteltjes neer zet, dan maar weer wachten dat iemand geld komt collecteren, dan maar wachten op een vol kopje espresso, wat weer een poosje duurde omdat er meer koffiedrinkers waren dan kopjes, dan je kopje leegdrinken waarna je een pasje naar achteren doet zodat de volgende aan de bar plaats kan nemen. Een beetje bekocht voelde papa zich wel, hij betaalde 1 cuc, de Havenen betaalden met een lokale valuta die maar een fractie waard is van die ene cuc en kregen zelfs nog geld terug. Maar de koffie was wel heel lekker, en daar gaat het om. Na de koffie en chocolade melk zijn we naar de camera obscura gegaan, anders dan de naam doet vermoeden was er niets ranzigs aan, het is een lenzen-spiegel complex wat zijn beelden projecteert op een grote witte schaal, een soort pinhole camera, maar dan een waar je van binnen in zit (leuk om dat zelf eens te maken). Toen we verder liepen was het verval van Cuba heel goed samengevat door de aanwezigheid van een benetton winkel. Eigenlijk een goede reden om huiswaarts te keren, maar goed eerst moeten we nog eten en het duurt nog even voor ons vliegtuig gaat. Eerst nog maar even een schooltje van binnen bekeken, waarna we een andere route zijn terug gelopen. Hebben wel weer gegeten bij dat restaurant met dat leuke zadel en toen we naar huis wilden liepen we zomaar tegen een hele oude taxi aan, zat niet eens een dak op, en zo zig zaggend door de stad heen naar het hotel.
nov 272012
Vroeg op en deze keer maar samen ontbeten. De Canadees was er ook, samen met een van zijn schonen, best wel een beetje ranzig eigenlijk. Na het eten alle zooi in de auto, nog even een bezoekje aan de Malecon en een daar aanwezig sport complex, nou ja even, met papa erbij moesten we een lesje buiten gym onderbreken om vervolgens een les in een klas totaal in het honderd te laten lopen. De plaatselijke speeltuin was gesloten, zat een hek om deze keer en terug langs het water was best wel ver. Hierna dan maar verder richting Cienfuegos, omdat de benzine pompen in de stad van die verzamel plaatsen van allerhande volk zijn wilden we buiten de stad maar tanken, uiteraard geen pomp te bekennen en vind je er toch een dan is de benzine gewoon op, dus voor de zekerheid maar terug naar Havana om dan daar de tank maar vol te gooien. Op deze manier zijn we wel twee keer extra door de tunnel en langs het olympisch stadion gegaan. Met maar één tussenstops zijn we er verder in een ruk door gereden, het grootste gedeelte over de veelbaans autoweg en het laatste stukje via allerlei dorpjes en gehuchtjes. Onderweg voor het eerst een beetje regen gehad. ‘s Avonds hebben we gegeten bij iets wat je het beste kunt omschrijven als een outdoor snackbar, alleen was de patat al uitverkocht, maar alleen een hamburger en pizza smaakte ook prima. Ze hadden hier een officieus bewaakte parkeer plek, we hadden onze hielen nog niet gelicht of de bewakers begonnen als een gek “onze” auto te wassen. Voor het slapen hebben we nog even bij de zee gekeken en visjes geteld.
nov 282012
We hadden een leuke route voor de boeg, we wilden langs Trinidad en zo naar Sancti Spiritus, helaas ging de domdom iets te vroeg aan en voor we door hadden dat we eigenlijk anders gingen dan we wilden waren we al bijna op de super zes baans snelweg. Gelukkig wisten we nog waar je voor een kwartje een espressotje kon tanken, dus daar maar weer gestopt. Na 5 van die dingen wilden we verder rijden, maar de auto had er geen zin meer in, zelf het resetten en even laten afkoelen bracht geen uitkomst. Uiteindelijk het verhuurbedrijf maar gebeld en met een flinke vertraging konden we uiteindelijk verder met een andere auto. Helaas kwamen we hierdoor veel te laat aan om nog de foto’s te kunnen rondbrengen die we mee hadden van een aantal mensen van daar. Wel hebben we weer gegeten op een bekende plek.
nov 292012
Vroeg op, omdat we een hele lange rit voor de boeg hadden en we toch graag de foto’s wilden rondbrengen hebben we ons maar opgesplitst, papa de stad in en wij naar de markt. Op de markt waren ze blij met de foto’s, we waren ze zo kwijt. Papa heeft wat langer moeten zoeken, maar uiteindelijk is hij ook al zijn foto’s kwijt geraakt. Niet iedereen leefde nog, maar als het goed is zijn de foto’s in handen van familie gekomen. De eerste meneer waar papa heen ging was inmiddels 93, jammer van de haast en dat papa een bakje koffie moest afslaan. Van de tweede, een stelletje, leefde de meneer niet meer, de (nieuwe) vrouw des huizes beweerde dat zij ook op de foto stond, maar we betwijfelen dat, of ze moet haar haar geverfd hebben. We gaan er maar vanuit dat het in ieder geval we familie is. Bij dit laatste adres had papa zijn laatste Hollandse sigaren achter gelaten, en daar kreeg hij een beetje spijt van, want terug naar het hotel liep papa langs een sigaren fabriek, maar helaas mocht hij er niet in. Misschien had een Hollandse sigaar de deur in ieder geval op een kier kunnen zetten. Omdat we een van de langste ritten voor de boeg hadden zijn we in een stuk door gereden en hebben we een aantal plaatsen om foto’s achter te laten maar over geslagen. Dit heeft niet kunnen voorkomen dat we het laatste stuk alsnog in het pikke donker moesten rijden. Gelukkig hebben ossen reflecterende ogen, helaas hebben fietsers en voetgangers deze niet. Sommige vrachtauto’s vinden het ook overbodig om verlichting te voeren, en weg werkers werken gewoon in het donker. Ineens stond er een bordje met een pijl op de weg die ons maande om links langs de weg te gaan rijden, direct gevolgd door een grote buldozer die zonder licht of reflectie in het pikke donker midden op de weg aan het werk was. Voetgangers en fietsers hebben er kennelijk wel vertrouwen in dat iedereen ze op het laatste moment toch noch kan ontwijken, want ze doen echt geen stap opzij. ‘s Avonds hebben we voor het eerst bij een soort particulier restaurant gegeten en dat smaakte verrukkelijk.
nov 302012
Vandaag hadden we niet zo’n lange rit voor de boeg, dus maar een beetje rustig aan gedaan. Na het luxe ongezellige ontbijt zijn we de stad maar eens ingegaan. Eerst het pleintje voor het hotel maar eens bekeken, daar kwamen we een Canadees met vriendin weer tegen die gisteren ook in dat lekkere restaurantje zaten. Daarna zijn we een winkelstraat ingegaan, en heel eerlijk het zou zo een winkelstraat in Nederland kunnen zijn, best wel veel luxe winkels en een straat inrichting versiert met kunst. Tijdens de wandeling begon het wel te regenen, dat hadden we dan niet besteld, maar goed kan gebeuren. Tijdens het rijden naar de volgende plaats werd het ook steeds donkerder, en lagen er steeds meer stille getuigen van een storm langs de weg. Vlak voor Santiago de Cuba stond er nog een oude tank langs de weg, deze stond niet op slot met de mitrailleur er nog in. Deze laatste toch maar laten zitten, geeft zo’n gezeur bij de douane als we naar huis gaan. In de stad zelf was alle stormschade inmiddels opgeruimd, dus we konden zo doorrijden naar het Hotel. ‘s Avonds wederom gegeten in een huiskamer restaurant, deze keer hadden we ons laten ompraten door een van de sjacheraars die voor het hotel actief waren. Wel werden we eerst rondgewandeld door een duistere achterbuurt voordat we er waren.