Cuba 2012

Eindelijk, het hoogtepunt van de reis, maar eerst lekker uitslapen, heerlijk ontbijten en rustig een paar bakjes koffie drinken op de verschillende terrassen van het Hotel. Zo uit het raam en vanaf de terrassen is er nog wel wat stormschade te zien, al is het soms ook moeilijk te onderscheiden van het normale verval. Vooral bij de kerk was te zien dat er toch wel wat afgewaaid was. Eindelijk onderweg naar het dinopark, de hoofdingang zat een ketting voor, maar via de achteringang was het park wel toegankelijk en bleek ook gewoon open te zijn. Helaas zijn de mensen die er werken weinig enthousiast, we hadden wat foto’s mee van het dinobos uit Amersfoort, maar meer dan een soort van leuk kwam er niet vanaf. De man die kennelijk de belangrijkste was daar had zich geparkeerd binnen vier dranghekken met een partytent erboven tegen over verhitting. Ook op het bijbehorende terras waren de mensen weinig enthousiast, eigenlijk vonden ze het vervelend dat ze hun kaartspelletje moesten onderbreken om voor ons iets te drinken te pakken. Het dinopark zelf was zeer indrukwekkend, Lisa vond zelfs nog een vergeten dino-ei, en wat eigenlijk helemaal niet mag, deze heeft ze mee genomen, dat kan nog wat worden. Samen met de dino’s hadden ze ook nog wat dieren uit de latere pre-history, zoals roze en groene olifanten. Een van de dieren is het slachtoffer geworden van de storm Sandy, een ander dier was al slachtoffer van het Cubaanse verval. Na het dinopark zijn we op zoek gegaan naar de zwemplek van 6 jaar geleden, toen we deze gevonden hadden was zwemmen geen aanrader meer omdat er evenveel water van boven kwam als dat er in de zee zit. Terug in de stad zijn we op zoek gegaan naar een gewoon restaurant, deze keer een met live muziek en uiteraard lekker eten.

Bekijk de foto’s van dag 16

Die titel kan eigenlijk niet, maar we weten geen betere. Vandaag gaan we inderdaad naar het laatste hotel van onze reis, en inderdaad we gaan daar heen om nog een beetje uit te rusten van de vakantie. Het is weer zo’n zoveel als je eten en drinken kunt hotel. Maar voordat we onderweg waren nog even lekker gezond ontbijten (laatste mogelijkheid deze vakantie), moest papa nog een beetje geld pinnen en wat boodschapjes doen. Dat pinnen duurde wat langer dan verwacht omdat er een behoorlijke rij voor stond, ondanks de hoge geldautomaat-dichtheid bij ons hotel, er werkte er namelijk maar één. Papa had eigenlijk de avond van tevoren willen pinnen, maar dat vonden wij collectief niet goed zo in het donker. Voordat we de lange reis van vandaag zijn gaan maken hebben we toch eerst nog even gezwommen bij dat mooie strandje van papa en mama. Onderweg daar naartoe kwamen we weer langs het dino-park, waar we toch nog even zijn gestopt om wat souvenirs te kopen, nou ja kopen, ruilen tegen een nieuwe mobiele telefoon. Die telefoon had papa eigenlijk meegenomen om te ruilen voor sigaren, maar helaas die verkoop staat tegenwoordig onder streng toezicht van collega verkopers. Ook nu moesten we via de achter ingang naar het park, omdat voor alleen een bezoek aan het restaurant/souvenir tafel meneer de ketting niet wilde openen. Doordat we dus vanaf het strand de oversteek naar Guardalavaca wilden maken leidde onze nokia-tomtom ons in het begin via de middle of nowhere, waarbij we op een aantal weggetjes niet alleen diepe gaten moesten ontwijken, maar ook nog niet opgeruimde omgevallen ontwortelde bomen en ander afgewaaide takken en troep. Best wel een spannende rit (helaas geen foto’s gemaakt ivm concentreren op het autorijden). Ons hotel bereikten we in het donker, maar gelukkig was het laatste stukje weg ernaartoe opnieuw geasfalteerd zodat we ons alleen maar hoefden te concentreren op paard en wagens, fietsers en voetgangers zonder licht. Eenmaal in het hotel werden we als prinsen en prinsessen ontvangen, we hoefden zelfs niet naar ons appartement te lopen.

Bekijk de foto’s van dag 18

Een foto rondbreng dag om precies te zijn. Lekker laat ontbeten, toen nogmaals een wandelingetje over het complex om het ontbijt een beetje te laten indalen en daarna aan de rit. We hadden heel veel foto’s bij ons, gemaakt op een kermis in het vissersplaatsje Gibara, deze wilden wij naar een school aldaar brengen. Ook hadden we een setje foto’s bij ons van een mooie zwarte auto, al wisten we niet precies waar we die konden vinden. Nu wilden we een beetje binnendoor, waardoor we door een plaatsje kwamen wat Rafael Freyre heette of Santa Lucia, de kaart biedt geen uitkomst op deze vraag. Het toeval wilde dat we midden op een spoorweg overgang een mooie zwarte auto zagen rijden, bleek het om dezelfde te gaan als waar we foto’s van bij ons hadden. De auto aangehouden, moesten wij eerst ook nog naar de foto’s zoeken, daarna gegeven en omdat we een beetje ongelukkig stonden weer verder gegaan waarbij we de eigenaar van de zwarte auto een beetje verbaasd achter lieten. Het ging zo snel dat we vergeten zijn er een nieuwe foto van te maken. Daarna kwamen we op een soort spoorweg complex/industrie terrein, waar ze kennelijk oude treinen restaureerden. Er stonden er genoeg, en er werd ook nog aan gewerkt. Bij het vervolgen van onze weg stond daar ineens weer de zwarte auto, nu toch maar even gestopt, een praatje gemaakt en een paar nieuwe foto’s. De eigenaar van de auto vond onze interesse erg leuk, hij liet ons zelfs nog even onder de motorkap kijken. Ergens in the middle of nowhere zagen we iemand die het zichtbaar niet breed had, kofferbak open en wat spullen gegeven, waar iedereen vandaan kwam weten we niet, maar het werd ineens wel heel druk. In Gibara hebben we eerst de/een lagere school gezocht, met hulp van de plaatselijke bevolking was deze zo gevonden. Daar hebben we de foto’s achter gelaten van diverse kinderen uit het stadje plus nog wat zeep, sport, teken en schrijf spullen. Bij verschillende foto’s werd er iemand herkend, dus gaan we er vanuit dat de meeste foto’s wel op hun plek komen. Jammer was wel dat we niet verder dan het kantoortje van de directrice zijn gekomen en de school verder niet in mochten. Na het schoolbezoek een rondje gelopen door het stadje waar het deze keer minder druk was dan de vorige keer. Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar een/het ziekenhuis, mama had voor ons preventief wat pilletjes meegenomen, waar mama deze medicijnen wilde schenken aan de lokale dokters. Ondanks dat de medische zorg in Cuba hoog aangeschreven staat zijn wij blij dat we er niet in het ziekenhuis hebben gelegen. ‘s Avonds thuis zaten er allerlei “enge” dieren in de buurt van ons huisje. Ondanks die enge dieren heeft Sinterklaas het kennelijk wel aangedurfd om ons een cadeautje te brengen. Er werd hard op de deur gebonsd, en toen lagen er ineens cadeautjes voor de deur. Papa die net even koffie aan het halen was heeft Sinterklaas zelfs gezien, deze zat te kletsen met de barman van het hotel, klinkt logisch, Sinterklaas en Cubanen spreken natuurlijk allemaal Spaans. Omdat we een lego zaklampje hadden gekregen mochten we van papa en mama nog even mee naar het schoonzwemmen in het donker, konden wij ze mooi bij lichten.

Bekijk de foto’s van dag 20

Vandaag vroeg op, eten, nog even naar het strand, afscheid van ons huisje en uitchecken. Hmmmm, uitchecken misschien nog maar even niet, want het vliegtuig is met 4 uur vertraging uit Amsterdam vertrokken. Nou dan nog maar weer even spelen op het strand en in de zee. Had papa nog even tijd om een paar kaartjes te versturen (niet dat ze ooit aankomen, maar het gaat om het idee). Uiteindelijk zijn we dan toch maar naar het vliegveld gegaan, auto ingeleverd en hup naar de douane en veiligheids controle. Nergens een probleem, en met de veiligheid zit het ook wel goed, wij mochten met drie liter water gewoon doorlopen omdat we kinderen bij ons hadden, sneu voor die meneer zonder kinderen, die kon twee flessen van de duurste rum in de container zien verdwijnen. Omdat we ruim op tijd waren hadden we nog even de tijd om taxfree te shoppen, de keus was beperkt tussen koffie, rum, sigaren en sigaretten. Toen ons vliegtuig aan kwam taxiën ging het bijna mis, hij sloeg zomaar een afslag te vroeg af, gelukkig werd de piloot op tijd wakker geschud zodat hij de goede route kon volgen. Voor het instappen moesten we weer over het platform wandelen waarna we als een echte president via een trap het vliegtuig in moesten. Eenmaal onderweg bleek dat we eerst nog even naar Mexico moesten voordat we echt richting huis gingen. Omdat we een groot deel van de reis lekker hebben kunnen slapen was de vliegreis voorbij voordat we er erg in hadden. Aangekomen boven Nederland wachtte ons een verrassing, alles was wit. Dat leverde een uniek rondje hoogovens op. Uiteraard nog even een bezoekje gebracht aan de cockpit, waarna we onze koffers konden gaan halen, zonder problemen door de douane, treinkaartjes gekocht en binnen 10 minuten zaten we in de trein naar huis. Op het station stond de buurman ons al op te wachten en nog geen 10 minuten later zaten we alweer te spelen met ons eigen speelgoed.

Bekijk de foto’s van dag 22