Deze dag was ingelast om een beetje te wennen aan het Cubaanse klimaat en om het laatste restje tijdverschil te vergeten. De dag begon met ongelimiteerd ontbijten in de centrale bunkerplaats, daarna hebben we hemel en aarde moeten bewegen om iemand naar de auto te laten kijken, wij zijn uiteindelijk maar naar onze kamer gegaan om een zwembroek aan te trekkenen hebben papa maar bij de auto gelaten. Halverwege de dag kwam er iemand kijken, het enige wat hij riep was no problemo no problemo, hij ging even een proefrit maken door met meer dan 110 km/h over de Cubaanse weggetjes te scheuren, papa deed daarbij de gordel aan, maar dat was eigenlijk niet nodig volgens de monteur. Einde van het liedje was dat we het morgen maar moeten proberen en als we weer stil vallen dat we dan maar een speciaal nummer moeten bellen, nou lekker vooruitzicht. De benzine stank was na de proefrit ook weer terug. Uit voorzorg maar veel drinken en koekjes gekocht, want in the middle of nowhere kan het lang duren voor je hulp hebt. Later op de dag heeft papa zich weer bij ons gevoegd zodat hij ook een beetje kon gaan zwemmen, we zijn zelfs met zijn allen in de zee geweest. Uit voorzorg voor de rit van de komende dag nog meer proviand ingeslagen en kennis kunnen maken met het fantastische Cubaanse kassa systeem, de een leest de streepjescode cijfer voor cijfer op, de ander schrijft deze neer op een velletje papier en zet er een prijs bij, uiteindelijk klopt het nog ook. De hand scanner lag er naast, maar waarom zou je die gebruiken. Mama had ons laten uitnodigen op een kinderfeestje van een kindje dat 1 jaar werd en wat werd gegeven in de centrale bunkerplaats, de moeder van dat kindje vond het zelf het geweldigst, die bleef maar roepen wat een onvergetelijke eerste verjaardag met allemaal vreemde mensen uit al die verschillende landen. Alle mama’s begonnen en beetje sociaal met elkaar te kletsen terwijl alle papa’s zoiets hadden, waarom? zijn we een keer vroeg in de bunkerplaats, moeten we alsnog wachten om onze borden vol te mogen laden. Wij hebben dat heel tactisch opgelost door gewoon ter plekke onze oogjes te sluiten en in slaap te vallen.
nov 182012